Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΜΑΔΑΣ
Οι «Ταξιδευτές του Θεάτρου» είναι θεατρική ομάδα, η οποία δημιουργήθηκε το Μάιο του 2012, αποτελεί συνέχεια της ομάδας του 1ου ΓΕΛ Κοζάνης και λειτουργεί με υπεύθυνη την φιλόλογο Γιάννα Γκουτζιαμάνη. Δραστηριοποιείται στην πόλη της Κοζάνης και αποτελείται από μαθητές Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου, καθώς και από ενήλικες. Η συμμετοχή σ’ αυτήν είναι ελεύθερη. Με εργαλείο το θεατρικό παιχνίδι οργανώνει παραστάσεις με δραματοποίηση λογοτεχνίας και θεατρικά έργα.
29 χρόνια – 43 παραστάσεις
Όλες είχαν θέμα και υλικό μέσα από τη σχολική ζωή και κυρίως ελληνική λογοτεχνία. Το ένστικτο και η αγάπη μου γι αυτό με οδήγησαν σε πολλά μονοπάτια: Σύνθεση λογοτεχνική, ποίηση, μυθιστόρημα, διήγημα και θεατρικά έργα με φιλολογική επεξεργασία κατά περίπτωση, ώστε ν’ ανταποκρίνονται στο χρόνο και τις ανάγκες μιας μαθητικής παράστασης.
Στην ομάδα συμμετείχαν μαθητές από όλα τα Γυμνάσια και Λύκεια της Κοζάνης και κατά περίπτωση από Δημοτικά. Το 2011 πλαισιώθηκε και από ενήλικες. Το σύνολο των εργασιών, δηλαδή εικαστικά, μουσική, χορογραφία, ενδυματολογικά και σκηνικά έγιναν από την ομάδα και πάντα εθελοντικά. Συνεργάστηκα με συναδέλφους και φίλους μουσικούς και εικαστικούς.
Διαθέτω το αρχείο έντυπο ηλεκτρονικό και video μόνο για ενδοσχολική εκπαιδευτική και παιδαγωγική αξιοποίηση και απαγορεύεται η ανάρτηση στο διαδίκτυο, διότι το έντυπο υλικό είναι χειρόγραφο και στα video παίζουν μαθητές, ανήλικα παιδιά.
«Ταξίδι και θέατρο πάνε μαζί.
Θέατρο, μια λέξη, δυο λέξεις: θέα + τρο (κατάληξη που δηλώνει τόπο). Όσοι
έκαναν το βήμα να μπούνε στο χώρο του, στα καμαρίνια, στη σκηνή, ξέρουν ότι
ανέβηκαν ένα βήμα πάνω από τη φθορά της πραγματικότητας.
Από εκεί μπορούν να έχουν μια άλλη θέαση του κόσμου και του εαυτού τους.
Κατά ένα μαγικό τρόπο ανοίγει το μέσα τους, μεγαλώνει το σώμα τους,
αλαφρώνει και τότε αναβλύζει από μέσα τους και τρέχει ενέργεια, που τους ωθεί
να ταξιδέψουν σ’ έναν άλλο κόσμο ανοιχτό μέσα από πολλούς δρόμους,
εσωτερικούς και εξωτερικούς, μέσα κι έξω από τον εαυτό τους.
Μετά ακολουθεί ένα άλλο μαγικό: Οι δρόμοι κάθε φορά γίνονται περισσότεροι,
μονοπάτια απάτητα και άλλοι μεγάλοι, χωρίς τέλος, που σε καλούν να περπατάς,
να τρέχεις, να νιώθεις δυνατός, ανάλαφρος. Όλες οι αισθήσεις ανοίγουν,
μεγαλώνουν, μεθούν, σκορπίζονται σε όποιον έρθει κοντά τους και τότε κανείς
δεν νιώθει μόνος, μικρός και αδύναμος.
Έτσι ικανοποιείται κατά κάποιο τρόπο εκείνο το άνω θρώσκω της λέξης
άνθρωπος, αυτό το κάλεσμα του θείου προς τα άνω, όπου οι δρόμοι και τα
ταξίδια είναι άπειρα και ατέρμονα, μέχρι ν’ αγγίξουμε την τελείωση.
Όποιος έχει κάνει ένα, δύο, τρία, πολλά τέτοια ταξίδια ξέρει ότι ήταν τυχερός, ότι
έζησε και μια δεύτερη ζωή που σε βοηθάει ν’ αντέξεις τη πρώτη»
Επιτρέπεται η αναδημοσίευση του παρόντος υλικού με την προϋπόθεση της αναφοράς του ονόματος της δημιουργού.
